Sesje psychoterapii mają charakter rozmowy pomiędzy pacjentem i terapeutą. Odbywają się zawsze w ustalonym dniu o określonej dokładnie godzinie. Ich przebieg może się różnić w zależności od zakładanych celów terapeutycznych.
Terapeuta milczący czy aktywny?
Przestrzeń na sesjach może być wypełniona aktywnością terapeuty (częste dopytywanie, udzielanie informacji, psychoedukacja). Taka terapia ma charakter wsparciowy – redukuje lęk, obniża napięcie i wspomaga adaptacyjne możliwości pacjenta.
Jeśli celem psychoterapii jest trwała zmiana zachowania lub struktury osobowości, psychoterapeuta stosuje wglądową lub ekspresyjną formę terapii. Bierze przy tym pod uwagę możliwości psychiczne i motywację pacjenta. Terapia skupia się wówczas na analizie nieświadomych mechanizmów funkcjonowania. Jest to możliwe tylko w warunkach mniejszej aktywności terapeuty (przez określony czas terapeuta może pozostawać wycofany, milczeć).
Zadaniem terapeuty jest komentowanie tego co mówi pacjent. W tym celu terapeuci psychodynamiczni posługują się klaryfikacją (wyjaśnianiem kwestii, które są nie do końca zrozumiałe), konfrontacją (zwrócenie uwagi pacjenta na coś, czego unika) oraz interpretacją (wyjaśnienie skąd bierze się określone uczucie, czy zachowanie). Tak więc podczas sesji terapeuta słucha wszystkiego co mówi pacjent, jednocześnie obserwując jego zachowanie, a poprzez komentarze zachęca do podjęcia refleksji.
Problematyka, z jaką zgłasza się pacjent wpływa na wybór formy pracy terapeutycznej. Zgodnie z założeniami podejścia psychodynamicznego, psychoterapeuta pozostaje elastyczny i dostosowuje swoją aktywność do pacjenta.
O czym powinien mówić pacjent?
Nie istnieje pożądany wzorzec funkcjonowania pacjenta na sesjach. Psychoterapeuta zachęca przede wszystkim do swobodnej ekspresji myśli, uczuć, do dzielenia się luźnymi skojarzeniami, fantazjami, a także marzeniami sennymi. Poruszane treści mogą się wiązać z osobą terapeuty, z tym, co pacjent przeżywa ”tu i teraz” lub dotyczyć różnych zgłaszanych problemów.